Se existe unha palabra que puidese considerarse como sinónimo de voluntariado sería servizo. Esa capacidade que caracteriza as persoas cuxa disposición para axudar a outros, para socorrerlles, para compartir, que lles fai actuar por mero altruísmo e con sentido de responsabilidade. Vontade para facer as cousas de maneira protocolizada e polo benestar dos demais. O Voluntariado da Cruz Vermella non fai excepción ante esas características e convértese nese conglomerado que responde de maneira rápida e efectiva, mesmo en lugares remotos. Durante a pandemia, o traballo non foi unha excepción. Pola contra, máis persoas sumáronse á causa con decidido compromiso e vocación de servizo. Só que esta vez, a situación obrigounos a traballar cunha dinámica distinta. Así o destaca, Jaime López, Director Provincial de Voluntariado en Cruz Vermella A Coruña. “Basicamente consistiu en dar unha resposta masiva a moita xente a través dunha mobilización moi grande de voluntarias e voluntarios. “E superamos o reto”, agrega. Outra diferenza notable foi o feito de que esta vez non había áreas de traballo para escoller. Durante a pandemia, “o menú xa estaba feito e protocolizado”, afirma López. As actividades centrábanse na mobilización de alimentos, medicinas, envíos de tablets, entregas de máscaras, loxística, as chamadas a persoas que necesitaban asesoramento, entrega de bens necesarios para a escolarización de nenos e nenas, así como a recolección de tarxetas de compra. E estes voluntarios normalmente facían varios servizos á semana. Unha vez iniciada a desescalada o traballo empezou a estar máis relacionado coa loxística. Pero, quenes realizan todos eses labores? Quen conforma ese voluntariado? Velaquí, algúns dos seus protagonistas: En Betanzos, Raquel Castro Outón. Foi voluntaria da organización durante un ano. Considera que o seu traballo é unha forma de investimento do seu tempo libre e á vez permítelle manterse ocupada. Raquel comenta que unha das cousas máis rechamantes do traballo durante o Plan Cruz Vermella Responde foi o agradecemento da xente. “Agradecen o dispoñible, o que se lles poida brindar”. Está satisfeita de poder colaborar na recolección de alimentos e a súa posterior entrega, ou atender chamadas e acompañar a través do fío telefónico a todo aquel que se atopase só ou soa. “Durante estes tres meses foi unha experiencia totalmente diferente ao que viña facendo, pero foi gratificante”. “Con todo, puiden continuar en contacto, entre outros, cos nenos e nenas que acudían antes da crise a apoio escolar. O COVID-19 non impediu que continuásemos”, reafirma Raquel e agrega: “Facer voluntariado é bo para un mesmo e para os demais. “Quen desexe unirse non deberían dubidar en facelo”. Xavi García, voluntario recentemente estreado na asemblea de Santiago: Con tan só tres meses na institución afirma que a experiencia foi satisfactoria en canto á formación, trato e sobre todo pola convivencia. “Empecei o voluntariado xusto ao momento de iniciar o confinamento e por esa razón a maioría de todos os proxectos estaban parados polo tema do COVID-19”, sinala. “Estaba a cargo da entrega de alimentos para persoas en risco de exclusión ou en dificultade para recibir a comida por parte das organizacións que adoitan provela. Asistimos ao redor de 20 familias. É inevitable o que che involucres coa xente coa cal che relacionas, aínda cando tratas de manter a distancia social. Eles necesitan contacto humano. Coa frecuencia do trato e a axuda notas o cambio nas persoas, o seu achegamento e desenvolves empatía. “Se es voluntario e tes sensibilidade, todas estas experiencias fanche sentir gratificado”, afirma Xavi. Mónica Calo Vázquez foi voluntaria durante dous anos na asemblea de Noia. Ao presentarse a pandemia, “comecei facendo chamadas, dando información, lembrando medidas preventivas e pescudar quen presentaban síntomas”. Durante unha desas chamadas puido brindar apoio a xente que necesitaba compañía. Lembra con emoción o ter que servir como apoio emocional a unha persoa cuxo marido falecera durante a corentena. Mónica fai referencia ao traballo antes da pandemia e post pandemia. Previo ao confinamento, dedicábase ao reforzo e apoio escolar. Finalmente, todo ese traballo trasladouse ao modo en liña, para o que tivo que adestrarse e sortear toda clase de barreiras para alguén que se inicia neste ámbito, resultando exitoso. Agora considera que todo o aprendido valeu a pena e que está a axudar a outros: “Dese xeito faise máis fácil vivir e convivir. É dar e recibir”, conclúe a voluntaria. Xa dentro da chamada “nova normalidade” recuperáronse mesmo paseos coas persoas maiores. Non se fan grupos grandes, só en espazos abertos para non correr riscos e grupos pequenos para poder gardar as distancias. Cos nenos están a facerse actividades ao aire libre. Pero as actividades vanse recuperando gradualmente. “Estamos en proceso de restablecer a normalidade, de recuperar esas destrezas nos nosos voluntarios para colocalos na área idónea e ilos especializando, incluíndo a quen teña competencias dixitais moi altas”, explica o director de voluntariado. O COVID-19 puxo a proba novamente ao voluntariado e este non se amedrentou. Púxoo a proba nas súas habilidades para traballar en equipo, a facelo desinteresadamente, a superar as incomodidades e a eventual posibilidade de contaxiarse. O balance final deixa como resultado o gañar en alcance e en condicións complicadas, o reforzamento do traballo mancomunado, cumprir a cabalidad cos estándares da Cruz Vermella e entender que a batalla non é só da organización humanitaria senón de todos e todas. Texto: Armando Peña.